Φωτιά στο λιμάνι Στίχοι: Παύλος Παυλίδης - Μουσική: Ξύλινα Σπαθιά

Φωτιά στο λιμάνι 
Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική: Ξύλινα Σπαθιά
Πρώτη εκτέλεση: Ξύλινα Σπαθιά

Θα 'μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα
να σκοτώνεις αυτούς που σκοτώνουν τη μέρα
Με τα μαύρα γυαλιά και το άσπρο φουστάνι
να κοιτάς μακριά τη φωτιά στο λιμάνι.

Ξέρω ένα παιδί που μου λέει πως σε ξέρει
ότι είχατε δει ένα τρελό καλοκαίρι
στο κομμάτι που λείπει απ' το σπασμένο καθρέφτη,
στο λιμάνι φωτιά, τον ήλιο πάλι να πέφτει

Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...

Γελάς καθώς το πλοίο πλησιάζει σαν θηρίο
και μου λες λοιπόν θυμίσου
μη πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά

Θα 'μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα
να χτυπάς το νερό, να χτυπάς τον αέρα
να θυμάσαι ξανά όσα είχαμε κάνει
τις φωτιές στα ντεπώ, τη φωτιά στο λιμάνι

Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...

Γελάς καθώς το πλοίο...

Γελάς γιατί σε θέλω κατεβάζεις το καπέλο
και μου λες λοιπόν θυμίσου
σαν ταινία η ζωή σου να κυλά

Ξέρω ένα παιδί που...

Το τραγούδι κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το Φεβρουάριο του ’95 με το δεύτερο άλμπουμ των Ξύλινων Σπαθιών "Πέρα Απ’ Τις Πόλεις της Ασφάλτου" για λογαριασμό της Virgin Records. Την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του στην Αθήνα ο δίσκος πουλάει 2.000 αντίτυπα. Εξαιτίας μιας διαμάχης του συγκροτήματος με την προηγούμενη δισκογραφική του στέγη ο δίσκος αποσύρεται.

Σύμφωνα με συνέντευξη του Παύλου Παυλίδη στον imagine 89,7, ήταν με έναν φίλο του στην Άνω πόλη (Θεσσαλονίκη ) και έβλεπαν την φωτιά που ξέσπασε στο Λιμάνι όταν κάποια ντεπόζιτα στην ESSO PAPAS (τώρα ΕΚΟ) πήραν φωτιά...και η φωτιά ήταν τόση που κοκκίνισε ο ουρανός! Έκει, βλέποντας αυτό το τόσο δραματικό αλλά όμορφο θέαμα εμπνεύστηκε και έγραψε το "Φωτιά στο λιμάνι"

Σας παραθέτουμε βίντεο με την εν λόγο συνέντευξη:

Λίγα λόγια για τον Παύλο Παυλίδη:

Ο Παύλος Παυλίδης είναι μουσικός, στιχουργός και τραγουδιστής. Γεννήθηκε στις 13 Οκτωβρίου του 1964 στη Βέροια και ζει στη Θεσσαλονίκη. Γνωστός στο ευρύ κοινό έγινε μέσα από τη συμμετοχή του στις ελληνικές ροκ μπάντες Μωρά στη Φωτιά αρχικά και μετέπειτα ως frontman και στιχουργός στα Ξύλινα Σπαθιά.

Οι γονείς του μετανάστες στη Γερμανία και ο ίδιος μετακομίζει συχνά. Σημαντικό μέρος της ζωής του θα το περάσει στο εξωτερικό με κύριους σταθμούς το Παρίσι και τη Γενεύη. Στην Ελλάδα αρχίζει να δραστηριοποιείται,σαν κιθαρίστας σε τραγούδια του Στέλιου "Σαλβαδόρ" Παπαϊωάννου, με το γκρουπ Μωρά στη Φωτιά την περίοδο, απο το 1986 έως το 1988, οπότε και αποχωρεί. Δημιουργικότερη ωστόσο περίοδος στη ζωή του θεωρείται αυτή των Ξύλινων Σπαθιών. Αυτό τόσο λόγω της μεγάλης απήχησης και πλήρους αναγνώρισης από ένα διψασμένο για καλό ροκ ηλεκτρονικό ήχο κοινό όσο και λόγω του ποιοτικού αλλά και ποσοτικού πια μεγέθους του έργου του. Το ταξίδι με τα Ξύλινα Σπαθιά θα διαρκέσει μέχρι και το 2003. Μεγαλύτερες επιτυχίες του με τα ξύλινα σπαθιά υπήρξαν τα τραγούδια:"Ο Βασιλιάς της σκόνης", "Αδρεναλίνη" και "Λιωμένο Παγωτό". Μεγάλο μέρος της δισκογραφικής δουλείας των Ξύλινων σπαθιών αναφέρεται στη μάστιγα των ναρκωτικών.

Μετά το «χωρισμό» αυτό, ο Παυλίδης αναλαμβάνει πια εξ ολοκλήρου τον έλεγχο της δουλειάς που θα παρουσιάζει. Οι συνεργασίες του με μουσικούς είναι πιο προσεκτικές και τα αποτελέσματα που ακολουθούν βαδίζουν πια χωρίς συμβιβασμούς και φτιασιδώματα στο καλλιτεχνικό και αισθητικό μονοπάτι που επιλέγει ο ίδιος. Συγκροτήθηκε λοιπόν μια νέα ομάδα οι B-movies οι οποίοι θα είναι στο εξής οι συνοδοιπόροι του. Αρχικά μ' έναν μελαγχολικό, ακουστικό, ταξιδιάρικο ήχο που δεν μας είχε συνηθίσει ο Παύλος μέσα από το δίσκο «Αφού λοιπόν ξεχάστηκα» που κυκλοφόρησε το 2004. Όχι ότι το μελαγχολικό στοιχείο δεν εμφανιζόταν και σε πολλά τραγούδια των «Σπαθιών» όπως π.χ. «Κοιτάζω τα σπίτια», «Βροχοποιός» κτλ., όμως δείχνει να έχει σωρεύσει τεράστια νοσταλγικότητα και θλίψη ακόμα, που μέσα από την ένταση και την «οργή» των «Σπαθιών» ίσως ένιωθε ότι δεν αντικατοπτριζόταν πλήρως στο έργο που παρουσίαζε. Η στιχουργική αλλά και η σύνθεση των τραγουδιών αναδεικνύει την προσπάθεια του Π.Π. να παραμερίσει λίγο την ένταση και το έντονο ρυθμικό στοιχείο που κυριαρχούσε στα τραγούδια των «Σπαθιών». Η ακουστική κιθάρα και διάφορα ακουστικά όργανα (κοντραμπάσο, τρομπέτα) κάνουν την εμφάνισή τους και προσδίδουν ένα τόνο γαλήνης στους εμπνευσμένους στίχους τραγουδιών όπως «Ο κηπουρός», «Η σπασμένη πολυθρόνα», «Αφού λοιπόν ξεχάστηκα» και «Μόχα». Ήταν ένας δίσκος αντίθετα στις προσδοκίες των θαυμαστών και των οπαδών των «Σπαθιών». Με το δεύτερο δίσκο του όμως ο Π.Π. επέστρεψε σε λιγότερο απάτητα γι αυτόν μουσικά μονοπάτια. Ο δίσκος «Άλλη μια μέρα» που κυκλοφόρησε το 2006 έχει τη σφραγίδα του σε κάθε κομμάτι και σε ορισμένα από αυτά η διάθεση για επιστροφή στις (μουσικές) ρίζες του είναι εμφανής. Το ηλεκτρονικό στοιχείο ξαναπαίρνει πρωταγωνιστικό ρόλο στον ήχο που μας προσφέρει ο Π.Π. και ο ξεσηκωτικός ρυθμός αν και όχι τόσο «στενά» ροκ όσο παλιά συνεχίζει -ή μάλλον ξαναρχίζει- να συναρπάζει. «Όσο μικραίνω», «Θεριστές», «Άλλη μια μέρα» είναι τα πλέον αντιπροσωπευτικά παραδείγματα του παιξίματος που κυριαρχεί στο δίσκο ενώ δε λείπουν και πιο αργα κομμάτια όπως π.χ. ο «Κοραλλένιος Βυθός» και το «Super star».

Σε όλη του την πορεία ο Παύλος Παυλίδης είναι ένας καλλιτέχνης που πειραματίστηκε, ρίσκαρε στον ήχο του αλλά πάντα διατηρώντας μια υψηλή αισθητική στο έργο του αλλά και μια καλλιτεχνική ηθική αρνούμενος την αστερόσκονη που αφειδώς προσφέρουν τα ΜΜΕ σε ροκ μπάντες. Συνεχίζει το δικό του ταξίδι στην ροκ σκηνή που «...δεν έχει τέλος...».

Πηγές: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82  , http://rockallovergreece.blogspot.com/2009/09/blog-post_9315.html , http://topgun89.blogspot.com/2008/05/o-imagine-897-19508.html ,